ZUS nie chce przyznać choremu stałej renty

Pan Zbigniew ma 48 lat, od 2003 roku przebywa na rencie z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Wcześniej przez 20 lat pracował w kopalni w Bełchatowie.

- Pierwszą operację kręgosłupa miałem w 2003 roku, kolejną trzy lata później - mówi łodzianin. - Myślałem, że to wystarczy, ale ból kręgosłupa powrócił. Ostatnią operację kręgosłupa przeszedłem w zeszłym roku, natomiast w tym roku rezonans magnetyczny wykazał, że mam zmianę o cechach naczyniaka jamistego, czyli nowotworu mózgu. Czuję się źle, nie mogę się nawet schylać. Lekarze podkreślają, że mój stan zdrowia się nie poprawi na tyle, bym mógł podjąć pracę. Ale w ZUS-ie nie chcą tego zrozumieć i przyznają mi tylko rentę czasową.

CZYTAJ TEŻ: ZUS każe udowodnić ciężką chorobę

Ostatni raz pan Zbigniew przed lekarzem orzecznikiem stawił się w październiku tego roku. Świadczenie ma przyznane do końca przyszłego roku. Odwołał się od tej decyzji i czeka na ponowne rozpatrzenie swojej sprawy.

Katarzyna Mołas, rzecznik II Oddziału ZUS w Łodzi tłumaczy, że zgodnie z prawem niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat.

- Niezdolność może być orzekana na dłużej tylko jeśli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed zakończeniem tego okresu - informuje Katarzyna Mołas. - Dodatkowo osobom, które pobierają rentę powyżej 5 lat i do osiągnięcia wieku emerytalnego, czyli 60 lat w przypadku kobiet i 65 w przypadku mężczyzn, brakuje mniej niż 5 lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres do dnia osiągnięcia tego wieku.

CZYTAJ TEŻ: Za krótko choruje, ZUS nie da renty rodzinnej

Wojciech Nagel, ekspert z Business Centre Club podkreśla, że chorzy płacą obecnie za rozrzutność ZUS-u z lat 90.

- Wówczas wręcz masowo przyznawane były renty i to bezterminowo - wspomina Wojciech Nagel. - Chodzi o dawną trzecią grupę, co doprowadziło do załamania systemu i dużych problemów ZUS-u. Po reformie wiele się zmieniło, świadczenia są przyznawane na znacznie krótszy okres, a stan zdrowia rencistów jest częściej kontrolowany. Zdarza się, że cierpią na tym chorzy, ale temu powinien zapobiec lekarz orzecznik badający pacjenta.