Układ zamknięty to nie układ, tylko zespół dysfunkcji

Zupełnie przypadkiem usłyszałem relację Piotra Pytlakowskiego, dziennikarza "Polityki", który na Pomorzu badał ostatnio taką oto historię. Kilku rolników zakłada na pomorskiej wsi firmę, która w kilka lat rozrasta się do majątkowego pułapu na poziomie 250 mln zł. Korzysta z unijnych dotacji, jest kredytowo wiarygodna dla banków, interes idzie tak świetnie, że zatrudnia 200 osób, co jest dla małej, biednej i bezrobotnej gminy ostatnią deską ratunku.

Ale do gdańskiego CBŚ przychodzi anonimowy donos, że to wszystko dzięki wyłudzeniom dotacji. Wchodzą więc w połowie zeszłego roku funkcjonariusze w kominiarkach na polecenie prokuratora, zabierają dokumentację i sprawdzają. Do dziś. Nikomu nie postawiono zarzutów, sprawa toczy się "w sprawie". Tyle że banki zażądały natychmiastowej spłaty kredytów, ARiMR cofnęła dotacje, po firmie krząta się dziś 20 osób...

Myślę, że słowo "układ" to złe słowo, bo zakłada powiązania, których intencją jest niszczenie innych. Nasz układ to przypadkowy zespół dysfunkcji: niekompetencji powiązanej ze świadomością bezkarności, chęć polepszenia statystyk, błyśnięcia w mediach, przewlekłości postępowań i peerelowskiej spuścizny myślenia, że każdy przedsiębiorca to wróg. Nasz wymiar sprawiedliwości nie był w ogóle w III RP reformowany w sensie weryfikacji. Młodzi prokuratorzy (choć nie wszyscy) uczą się od kolegów, którzy pisali akty oskarżenia w stanie wojennym. Oni opresyjność systemu mają we krwi.