Był synem wpływowego generała związanego z Józefem Piłsudskim. W jego łódzkim mieszkaniu bywali przed wojną liderzy sanacji

Był synem generała Stanisława Nałęcz – Małachowskiego, który w II Rzeczypospolitej był dowódcą Okręgu Korpusu numer 4 w Łodzi. Dlatego poznał najbliższych współpracowników Marszałka bywających w ich mieszkaniu: Walerego Sławka, Aleksandra Prystora, Bolesława Wieniawa – Długoszowskiego czy gen. Gustawa Orlicz – Dreszera.

Po wybuchu II wojny światowej ojciec i syn wzięli udział w obronie słynnej twierdzy Modlin pod Warszawą. Pierwszy trafił do oflagu, a drugi wrócił do Łodzi, w której podjął działania wymierzone w okupantów niemieckich. Jego słynna, brawurowa akcja polegała na tym, że udał się do pustej, opuszczonej przez pracowników, siedziby PCK przy ul. Piotrkowskiej, mianował siebie dyrektorem biura informacyjnego PCK w Łodzi i nawiązał stalą współpracę z centralą w Szwajcarii wysyłając raporty o niemieckich represjach i prześladowaniach.

Po roku, gdy grunt zaczął mu się palić pod nogami, zrezygnował z tej działalności i zatrudnił się w fabryce założonej przez Ernsta Leonhardta w rejonie placu Niepodległości. Wkrótce został aresztowany przez gestapo. Trafił do więzienia przy ul. Sterlinga i w Radogoszczu, a potem do obozu koncentracyjnego w III Rzeszy.

Po II wojnie światowej wstąpił do II Korpusu WP gen. Andersa we Włoszech. Nie zamierzał wracać do Polski opanowanej przez komunistów. Dlatego wyemigrował do Chile, gdzie został cenionym malarzem i działaczem polonijnym. Był niezłomny i ani razu nie przekroczył progu Ambasady PRL w Chile. Po zmianie ustroju trzy razy przyjechał do Łodzi, za którą cały czas tęsknił. Stąd dylemat: wracać na stałe czy też nie? Nie zdążył. Zmarł w Chile w 2014 roku mając prawie sto lat. Został pochowany na początku 2015 roku na Starym Cmentarzu w Łodzi. Zygmunt Skonieczny nakręcił o nim film dokumentalny pt. „Latarnik z Santiago”.