Jak mieszkała Anna Walentynowicz, legenda "Solidarności? Unikalne zdjęcia!

Anna Walentynowicz nie miała łatwego życia. Urodziła się w 1929 roku na Wołyniu. Osiem lat później zmarła jej mama. Jak podaje w jej życiorysie IPN, ojciec założył nową rodzinę, a Anią zaopiekowali się sąsiedzi. Po wojnie zamieszkała w Gdańsku. W 1950 roku zaczęła pracować w gdańskiej Stoczni. Najpierw na wydziale ślusarni okrętowej, następnie jako suwnicowa.

- Jako młoda dziewczyna uwierzyła w hasła Polski Ludowej o równości, państwie wolnym od wyzysku i przemocy – czytamy w jej biografii na stronie IPN. - Została przodownicą pracy socjalistycznej Polski – wypracowywała do 300 procent normy, nagrodzono ją brązowym, srebrnym i złotym Krzyżem Zasługi, a jej zdjęcia pojawiały się w prasie. W 1951 r. została wysłana na III Światowy Zlot Młodych Bojowników o Pokój w Berlinie. Rok później została matką: na świat przyszedł jej jedyny syn Janusz.

Jednak jej fascynacja socjalizmem powoli mijała. W grudniu 1970 brała udział w demonstracjach pod Komitetem Wojewódzkim PZPR w Gdańsku. W styczniu 1971 roku wzięła udział w strajku w stoczni. Zainteresowała się nią Służba Bezpieczeństwa. Jak sama opowiadała z Radia Wolna Europa dowiedziała się o istnieniu Komitetu Obrony Robotników.. W 1978 została jednym ze współzałożycieli Wolnych Związków Zawodowych.

- Działała jawnie – napisał w biografii Anny Walentynowicz IPN,. - Jej mieszkanie było punktem kontaktowym WZZ. To sprowadziło na nią szykany ze strony Służby Bezpieczeństwa MSW: zatrzymania na 48 godzin, rewizje, groźby zwolnienia z pracy.

COMPONENT {"params":{"text":"W obronie Anny..","id":"w-obronie-anny"},"component":"subheading"}

8 sierpnia 1980 roku, kiedy brakowało jej pięć miesięcy do osiągnięcia wieku emerytalnego, zwolniono ją dyscyplinarnie z pracy.

Robotnicy stanęli w jej obronie. 14 sierpnia w stoczni wybuchł strajk. W jego wyniku powstała NSZZ „Solidarność”. Pierwszymi postulatami było przywrócenie do pracy Anny Walentynowicz, Andrzeja Kołodzieja i Lecha Wałęsy do pracy.
Po wprowadzeniu stanu wojennego została internowana, potem więziona. Próbowano ją zamordować

To ona zainicjowała głodówkę po mordzie dokonanym na ks. Jerzym Popiełuszce – napisał IPN. - W latach 80. stanęła po stronie grupy Andrzeja Gwiazdy, krytykowała Wałęsę, potem układ okrągłostołowy i rządy postsolidarnościowe.

Pod koniec życia miała częsty kontakt z naszym regionem. Między innymi w szpitalu WAM miała operowany kręgosłup. Lubiła przyjeżdżać do Łodzi.
Zginęła 10 kwietnia 2010  w katastrofie polskiego samolotu pod Smoleńskiem. Do końca życia mieszkała w skromnym mieszkanku przy ul. Grunwaldzkiej w Gdańsku.