Jeśli Łódź chce być silnym graczem, musi wyjść z własnego podwórka

Te dwa zjawiska trafnie opisane przez obu ekspertów zajmujących się tematyką miejską mają daleko idące konsekwencje zarówno dla sposobu zarządzania państwami, jak i miastami oraz dla zmieniającej się mapy świata i rosnącej liczby graczy oraz podmiotów na arenie międzynarodowej. Władze państwowe będą musiały radzić sobie nie tylko z rosnącą siłą ogromnych korporacji, wpływami rynków finansowych, instytucji ponadnarodowych - ale również z kolejnymi coraz silniejszymi podmiotowymi i dynamicznymi graczami, czyli metropoliami.

Te wielkie miasta, coraz częściej zyskują swoich wyznawców, których więź z miejscem zamieszkania staje się ważniejszym wyznacznikiem tożsamościowym niż przynależność narodowa. Wydaje się, że ten trend będzie się nasilał. Niesie on w sobie wiele pozytywnych implikacji. Według Bella lokalny miejski patriotyzm, nie ma w sobie tyle tych agresywnych cech, co narodowy nacjonalizm, (choć bojówki osób określających się mianem kibiców są tego zaprzeczeniem) budzi więc nadzieje na bardziej harmonijne współistnienie różnych społeczności. Po drugie miasta ze swojej natury, struktury i potencjału, historycznie były raczej nastawione na gospodarkę i handel, a nie na konflikty zbrojne.

Ważkim pytaniem jest jednak, które miasta będą świadome zmieniającej się sytuacji, potrzeby modyfikacji podejścia do wielu problemów. Potrzeby wyjścia z lokalnego podwórka i próby "rozpychania" się łokciami na globalnym rynku. Miasta powinny dziś kopiować zachowania technologicznych start upów, które z natury rzeczy nie myślą tylko o rynkach lokalnych, ale starają się dostarczać produkty na coraz silniej ujednolicony językowo i technologicznie rynek globalny. Miasta powinny silniej myśleć o sobie, jako o podmiotach handlu międzynarodowego.

Podkreśla to Alan Berube, który wskazuje, że strategie dotyczące handlu międzynarodowego wypracowuje się już nie tylko na poziomie stolic, na spotkaniach WTO w Waszyngtonie, ale również w miastach, które jeszcze do niedawna nie miały takich ambicji. Wskazuje na przykład Portland gdzie burmistrz Sam Adams we współpracy z organizacją Greater Portland, Inc., (to publiczno-prywatna organizacja, której celem jest animowanie działań na rzecz rozwoju ekonomicznego i kreowania miejsc pracy w tym mieście), rozpoczął współpracę, której celem jest opracowanie strategii handlowej i eksportowej dla metropolii.

Łódź to miasto, które wyrosło na eksporcie, handlu międzynarodowym i otwartych dla nas rynkach w XIX wieku. Warto wykonać wysiłek, aby powrócić do tego mechanizmu w odświeżonej formie w XXI wieku. Nie jesteśmy stolicą, nie jesteśmy atrakcją turystyczną, nie mamy zasobów naturalnych - musimy wytwarzać.

Pierwszym krokiem jest zapewne to, co opisuje Alan Berube, czyli zmiana sposobu myślenia lokalnych władz, biznesu i elit o roli, jaką pełni miasto. W tych zmieniających się okolicznościach, w perspektywie zakończenia lub ogromnej redukcji transferów finansowych z Brukseli do Polski około roku 2020, powinniśmy szczególną wagę przyłożyć do opracowania strategii handlowej i eksportowej dla miasta.

Dziś z racji na specyfikę relacji Unia Europejska - Polska i transferów w ramach programów unijnych jesteśmy zbyt skoncentrowani na inwestycjach, które w długiej perspektywie nie przyniosą dla miasta dodatkowego zysku. Obiekty sportowe, kulturalne, drogi itp. są oczywiście potrzebne, ale nie są kołem zamachowym rozwoju ekonomicznego. Tego typu priorytety są w ostatnich latach powszechne we wszystkich polskich samorządach. Jednak prawdziwy długofalowy wyścig metropolii wygrają te miasta, które będą przygotowane na zmianę priorytetów po zakończeniu okresu współfinansowania inwestycji przez UE. Bez polskie miasta, a więc też Łódź, utkną za 10 lat w scenariuszu hiszpańskiego czy portugalskiego kryzysu ekonomicznego.