„Chwała naszym, ch... precz”

Oczywiście sentencja Halbera (w sposób niezamierzony, bo był to SMS) w równym stopniu kwituje politykę personalną wszystkich partii, które kiedykolwiek w rządzie i samorządzie rozdawały posady swoim kolegom. Jednak w przypadku SLD jest o tyle ciekawiej, że partia na wymarciu zaczęła dzielić włos na czworo, przynajmniej w Łodzi. Podniósł się bunt, że Tomasz Trela, szef SLD w Łodzi i wiceprezydent miasta posady w radach nadzorczych, a nawet i w zarządach spółek miejskich, daje działaczom nie dość, że z Płocka i Warszawy, to jeszcze nie wszyscy z nich są kompetentni. „A nasi niech zdychają z głodu” - podsumowała Elżbieta Jankowska, była łódzka posłanka SLD w dyskusji na facebooku dodając, iż po raz kolejny „trafił ją szlag”. Cóż, oczywiście nie chcę imputować komuś słów, których nie wypowiedział, jednak jako publicysta nie mogę się powstrzymać od może banalnej konstatacji, że wedle teorii i praktyki halberyzmu, to kiedyś „ch...” dla Sojuszu byli tylko ci, którzy do tegoż Sojuszu nie należeli. I tyle, bo matka - partia była wtedy u szczytu potęgi. Wtedy nikt w SLD nawet sobie nie wyobrażał, że kiedyś ich szyld będzie poza Sejmem. I że „ch...” zostaną nawet koledzy z SLD, jeśli tylko nie są „stąd” i zabierają w Łodzi miejsca „naszym”.