Unikalne zdjęcia łódzkich przedwojennych sportowców. Jak wyglądali?

Popularnością cieszyły się tzw. gry stolikowe, a więc warcaby, szachy, domino. Tłumy przychodziły na imprezy na których popisywali się atleci, zapaśnicy, linoskoczkowie.

W sezonie zimowym popularną rozrywką były ślizgawki, urządzane na zamarzniętych stawach i przyfabrycznych zbiornikach wodnych. Na przykład w browarze Anstadta lub wylewane sztucznie na twardym gruncie. Niekiedy nawet związane były one z pewnym ryzykiem, jak np. wieczorna płatna ślizgawka z lampionami i orkiestrą, urządzona w styczniu 1873 roku na stawie obok fabryki Geyera, która zakończyła się załamaniem lodu pod łyżwiarzami.

Od lat 60-tych XIX wieku łodzianie zaczęli uprawiać gimnastykę szwedzką i niemiecką. Z czasem weszła do szkół. Potem kluby gimnastyczne zaczęto organizować przy fabrykach. Nie miały jednak wiele wspólnego ze sportową rywalizacją, ale raczej z dbałością o zdrowie i kondycję fizyczną. Pierwsze kluby sportowe powstały w Łodzi dopiero pod koniec XIX wieku. Przed wybuchem II wojny światowej łódzki miał charakter wielonarodowy. Jednak początkowo stowarzyszenia sportowe zakładali wyłącznie łodzianie pochodzenia niemieckiego. Z czasem stały się miejscem wzajemnych kontaktów czterech najliczniejszych narodowych wspólnot miasta: polskiej, żydowskiej, niemieckiej, i w mniejszym stopniu, rosyjskiej.

Sportowe organizacje były także często przestrzenią narodowej integracji poszczególnych grup narodowych. Sport w dobie łódzkiej Rewolucji 1905-1907 roku przestał być tylko i wyłącznie sposobem spędzania wolnego czasu, a stał się przestrzenią kultywowania narodowych wartości – a przez to budowania wspólnoty, dbania o podnoszenie zdrowotności środowisk robotniczych, czy od lat 20. ubiegłego wieku, w robotniczych stowarzyszeniach sportowych, miejscem budowania tożsamości klasowej.

Narodowe oblicza łódzkiego wychowania fizycznego przejawiały się także w dominacji poszczególnych grup etnicznych w niektórych dyscyplinach sportu. Przykładem niech będą sport szachowy i tenis stołowy, zdominowane w okresie międzywojennym przez osoby pochodzenia żydowskiego, a także tenis ziemny, w którym największe sukcesy odnosili zawodnicy o rosyjskich korzeniach.

Łodzianie chętnie oddawali się rozrywkom sportowym. Najstarszą uprawianą przez nich dyscypliną było strzelectwo. Już w 1824 roku powstało założone przez niemieckich osadników Łódzkie Towarzystwo Strzeleckie. Zrzeszało majstrów fabrycznych i rzemieślników. W 1845 roku urządzili w parku Źródliska strzelnicę. W Zielone Świątki walczono o tytuł króla strzelców .Zamożni mieszkańcy miasta uprawiali jeździectwo. Działały w Łodzi dwie ujeżdżalnie. Jedna przy ul. Milsza(ul. Kopernika), druga na ul. Nowospacerowej.

A w Rudzie Pabianickiej otwarto Wyścigi Konne...Z czasem ulubioną rozrywką młodych łodzian stała się jazda na rowerach, a wcześniej welocypedach. Okazuje się, że miłośnicy kolarstwa nigdy nie mieli lekko. Pod koniec dziewiętnastego wieku nie mogli jeździć po łódzkich ulicach podczas dnia...Pozostawały im tory rowerowe lub jazda nocą. Na szczęście w Łodzi nie brakowało torów rowerowych. Pierwsze wyścigi organizowano na tzw.

Zelinówce, czyli wzdłuż dzisiejszej ul.6 sierpnia. Potem otwarto tor na Helenowie, który od 1907 roku miał betonową nawierzchnię. Sporo było „welodromów”. Wypożyczano tam rowery i jeżdżono po torze. Największy „welodrom” znajdował się na Placu Leonhardta, czyli dzisiejszym Górniaku.