Walenty i Walentyna - znane osoby, które nosiły lub noszą Walenty i Walentyna

Biskup i męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i syryjskiego. Urodzony w roku 175 lub 226 (podawane są różne daty), zmarł ok. 276 roku. Miał być lekarzem z wykształcenia, zginął jako kapłan rzymski lub biskup, ścięty w czasie prześladowań chrześcijan za panowania cesarza Klaudiusza II Gockiego.

Cesarz Klaudiusz II Gocki zabronił młodym mężczyznom w wieku od 18 do 37 lat wchodzić w związki małżeńskie. Walenty złamał ten zakaz i błogosławił śluby młodych legionistów. Został za to wtrącony do więzienia, gdzie zakochał się w niewidomej córce swojego strażnika. Legenda mówi, że jego narzeczona pod wpływem tej miłości odzyskała wzrok. Gdy o tym dowiedział się cesarz, kazał zabić Walentego. W przeddzień egzekucji Walenty napisał list do swojej ukochanej, który podpisał: „Od Twojego Walentego”. Egzekucję wykonano 14 lutego 269 roku.

Najpierw czczono go jako obrońca przed ciężkimi chorobami, później został patronem zakochanych.

Był nadwornym lekarzem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, położył wielkie zasługi w tworzeniu zrębów szkolnictwa w Polsce.
Urodził się 10 lutego 1750 w Warszawie, zm. 10 stycznia 1805, także w Warszawie.
Studiował w Paryżu, stopień doktora otrzymał w Reims. W 1770 powrócił do Warszawy, gdzie założył szkołę chirurgiczną. W 1784 został nadwornym lekarzem króla Stanisława Augusta. W 1786 został uhonorowany medalem Bene merentibus.

Za zasługi w dziedzinie upowszechniania medycyny obdarzony szlachectwem. W 1801 roku jako pierwszy lekarz został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Był współzałożycielem szkoły chirurgicznej w Warszawie, powstałej w 1789 roku.

Polski wojskowy ormiańskiego pochodzenia, pułkownik, generał brygady, generał powstania listopadowego.
Ur. 11 lutego 1787 w Warszawie, zm. 22 września 1849 tamże.

Służbę wojskową zaczynał w 1802 r. w armii pruskiej i uczestniczył w kampanii antynapoleońskiej 1805 r. W roku 1807 wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego. W kampaniach roku 1807, 1809 oraz lat 1812-1813 walczył pod Wrzonowem, Sandomierzem, Raszynem. Od 1813 r. służył w Modlinie, a po kapitulacji dostał się do niewoli.

W 1815 r. wstąpił do armii Królestwa Polskiego. W powstaniu listopadowym 1831 r. początkowo był dowódcą 1 Brygady 2 Dywizji Piechoty później 2 Brygady 3 Dywizji Piechoty. Na generała brygady awansował 9.03.1831 r.

Od 11 do 28 września 1831 r. był dowódcą 1 Dywizji Piechoty. Brał czynny udział w bitwach pod Grochowem, Dobrem. Wziął także udział w operacji pod Liwcem.

W czasie szturmu armii gen. Iwana Paskiewicza na Warszawę bronił Mokotowa i Królikarni. Był jednym z dzielniejszych generałów powstania listopadowego. Po upadku powstania powrócił do Modlina. Skorzystał z amnestii i przeniósł się do Warszawy, gdzie zmarł w 1849 r.

Dowódca powstania styczniowego na Podlasiu, uczestnik powstania węgierskiego 1848 roku.
Ur. 12 lutego 1823 w Łaskarzewie, zm. 22 stycznia 1907 w Cygankach pod Kutnem.

W 1848 uciekł z Królestwa Kongresowego. Na Węgrzech zaciągnął się do Legionu Polskiego. Kampanię zakończył jako podporucznik artylerii. Internowany przez Turków. Później przebywał w Anglii i Francji. W 1857 został profesorem języka polskiego w Szkole Polskiej. W 1861 ogłosił odezwę Do emigracji, opowiadając się za zakonspirowaniem przygotowań do wybuchu powstania styczniowego. Komitet Centralny wezwał go w grudniu 1862 do przyjazdu do kraju, a 5 stycznia 1863 mianował go naczelnikiem wojennym województwa podlaskiego w stopniu pułkownika.

Walczył w bitwach pod Siemiatyczami, Woskrzenicami i Sycyną. 24 marca dostał się do rosyjskiej niewoli. Namiestnik Fiodor Berg zamienił mu karę śmierci na osiedlenie na Syberii. W 1865 wszedł w porozumienie ze spiskowcami rosyjskimi co do oderwania Syberii od Rosji. Po wykryciu spisku w 1866 więziony przez dwa lata. W 1877 roku powrócił do kraju.

Radziecka kosmonautka, pierwsza kobieta w kosmosie.

Urodziła się w 1937 roku.

Po locie Gagarina napisała list, w którym wyraziła nadzieję, że być może ona także poleci kiedyś w kosmos, czym zwróciła na siebie uwagę komisji typującej kandydatów do lotu w kosmos.

16 lutego 1962 została wybrana jako kandydatka na kosmonautkę i skierowana na szkolenie dla kosmonautów. 16 czerwca 1963 roku rozpoczęła lot na statku Wostok 6, który trwał 2 doby 22 godziny 50 minut i 8 sekund.

Po locie Tierieszkowa studiowała w Wojskowym Instytucie Lotnictwa im. Żukowskiego w Moskwie[1], którą ukończyła w 1969 roku jako inżynier kosmonauta, a w 1977 roku obroniła pracę doktorską.

Od 1971 do 1991 roku była członkiem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. W 1997 roku przeszła na emeryturę w randze generała lotnictwa.

W październiku 1963 roku, trzy miesiące po tym po locie w kosmos, Walentyna Tiereszkowa odwiedziła Łódź. W drodze do Łodzi zatrzymała się w Łowiczu. Po drodze entuzjastycznie witano ją w Głownie i Strykowie. To, że Walentyna Tiereszkowa wybrała akurat Łódź nie było przypadkowe. Była tkaczka chciała odwiedzić miasto włókniarek. Na początku odwiedziła Zespół Szkół Włókienniczych przy ul. Żeromskiego w Łodzi.

Podczas pobytu w Łodzi Walentynie Tiereszkowej towarzyszył 29-letni kosmonauta Walery Bykowski. Oboje mieszkali w Grand Hotelu.

Uczestniczka pierwszego programu z popularnego "Sanatorium miłości" emitowanego w TVP 1 od 2019 roku.
W programie nie znalazła życiowego partnera, choć udało się został królową turnusu. Od tej pory budzi nieustanne zainteresowanie mediów.

Pochodzi z Mikołowa na Śląsku, prowadzi wypożyczalnię strojów karnawałowych.