Weterani schroniskowego życia. W Łodzi w schronisku dla zwierząt przy Marmurowej są psy, które żyją za kratami całe życie

Historia Adala przypomina historie Figo (od lutego 2013 r.), Strajpa (marzec 2015), czy Grzesia wrzesień 2015). Do schroniska trafiali prosto z ulicy mając rok, dwa, trzy. Zwykle przerażenie nowym miejscem usuwają się w cień, starają się być niewidzialne lub wręcz przeciwnie: na lęk reagują agresją wobec innych psów, czy ludzi. A to nie sprzyja adopcji.

Zawsze szukamy odpowiedzialnych opiekunów, cierpliwych, doświadczonych, bo to są psy po przejściach. Niestety zdarza się, ze adopcja się nie uda i pies ponownie przeżywa traumę powrotu do schroniskowej budy - tłumaczy Marta Olesińska, dyrektor schroniska dla bezdomnych zwierząt.

Najstarsi pensjonariusze placówki choć różnią się wyglądem (są psy duże i małe, bardzo włochate i krótkowłose) są zwykle bardzo podobne charakterologicznie. Trudno im nawiązać serdeczną więź z człowiekiem, nie tolerują innych psów. Ich socjalizacja trwa długo i zwykle kończy się zaufaniem tylko do jednej osoby, zwykle wolontariusza, który poświęca im wiele czasu. By trafić do adopcji potrzebują wielu, długich spotkań preadopcyjnych, by zwierzę nabrało zaufania do nowych opiekunów. Niestety w nowym miejscu często wraca trauma, opiekunowie nie radzą sobie z psimi emocjami.

Tak naprawdę ci nasi weterani traktują schronisko jak dom, innego życia nie znają. Nas bardziej martwią te psy, które nagle straciły ciepłą kanapę, czy fotel i trafiają do obcego, wrogiego miejsca, którego nie rozumieją. Takie psy powinny jak najszybciej iść do adopcji, bo im najłatwiej będzie się odnaleźć w nowym domu, nim zdziczeją i nabiorą złych nawyków - dodaje dyrektor placówki.

Co ciekawe wśród nieadopcyjnych weteranów jest też kilkanaście kotów. Są dzikie, nieoswojone, stworzyły oryginalne stado, w którym czują się świetnie. Najstarszy ma 13 lat. Człowieka traktują z dystansem. Żyją własnym życiem.