Widzę Łódź: Źdźbła i belki w samorządach (FELIETON)

Jakiś czas temu Urząd Miasta Łodzi ujednolicał administrowanie i komunikację wizerunkową miejskich bibliotek, teraz jeszcze nie ucichła wrzawa nad „przyklepaną” centralizacją łódzkich domów kultury. Tymczasem Urząd Marszałkowski zaprojektował daleko idącą zmianę sposobu funkcjonowania filii wojewódzkich bibliotek pedagogicznych, sprowadzającą się do wchłonięcia kilkunastu oddziałów przez cztery centrale. Wszyscy jak ognia unikają sformułowania likwidacja, lawirując na różne sposoby dalekim od konkretu hasłem „optymalizacja”. Zarazem wzajemnie dostrzegając w sąsiednim samorządzie źdźbła, nie widząc belek we własnym. Procesy dotyczące miejskich domów kultury i wojewódzkich bibliotek specjalnie się od siebie nie różnią i kryją w sobie potrzebę oszczędności, która w popandemicznej rzeczywistości będzie miała tendencję wzrostową. Oba projekty - nawet jeżeli uznamy za słuszną konieczność wprowadzenia zmian i uwspółcześnienia tych placówek - mają podobny błąd w założeniu. Otóż dotyczą kultury i edukacji najbliżej lokalnych społeczności, w niedużych ośrodkach, z których takich działań zabierać po prostu nie można i których potrzeb nie da się zaprogramować centralnie. Nie od dziś można żywić przekonanie, iż dla urzędników kultura jest jedną z dziedzin, gdzie szukanie oszczędności przychodzi łatwo, ponieważ nie wiążą się one z dużymi stratami wyborczymi (po ustrojowej transformacji zrobiono wiele, by tak było, mieszając kulturę z rozrywką). Lecz lekceważenie kultury, sprowadzanie jej do zabawy i „bywania” zawsze kończy się tak samo - okoliczności, w jakich przychodzi nam żyć są coraz mniej przyjazne, zmieniając się w przyziemne i bezwzględne. Odkładając belki, pałki i upór można się jeszcze wycofać. Kto pierwszy?