Szpital Izraela Poznańskiego przez lata służył łodzianom

Szpital przy Drewnowskiej

Szpital przy ul. Drewnowskiej został wybudowany między 1911 a 1913 roku staraniem Towarzystwa Akcyjnego I.K.Poznański dla pracowników tej fabryki. Otrzymał imię św. Józefa, patrona robotników. Jeszcze po I wojnie Światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości jego oficjalna nazwa brzmiała: Szpital Towarzystwa Akcyjnego I.K.Poznański. Ale na początku lat dwudziestych znów stał się szpitalem im. św. Józefa.

Niedługo po oddaniu do użytku tego szpitala wybuchła I wojna światowa. Został zajęty najpierw przez okupujących miasto Rosjan, a potem Niemców. Leczono w nich żołnierzy rannych na froncie, między innymi podczas Operacji Łódzkiej. Ale już w marcu 1915 roku znów stał się szpitalem cywilnym i służył robotnikom fabryki Poznańskiego.

W końcu 1915 roku w Łodzi wybuchła epidemia tyfusu. Sekcja Sanitarno-Szpitalnej działająca przy Głównym Komitecie Obywatelskim zadecydowała, że szpital będzie przeznaczony tylko do leczenia ofiar tyfusu. Był więc ośrodkiem zamkniętym, od listopada 1915 roku do maja 1916 roku.

W czerwcu 1917 roku szpital przejął łódzki magistrat. Jednocześnie zmieniono jego specjalizację. Miał służyć głównie chorym na płuca. Ale na początku 1918 roku w szpitalu otwarto też oddział chirurgiczny.

W czasie wojny szpital im. św. Józefa znalazł się na terenie Liztmannstadt Ghetto. Leczono w nim tylko jego więźniów. Ale po Wielkiej Szperze jego pacjentów zamordowano w obozie w Chełmnie nad Nerem. W budynkach szpitalnych produkowano rękawiczki i pończochy.

Dyrektor Komza

Po wojnie szpital przejęły władze Łodzi. Jego pierwszym dyrektorem został dr Józef Komza, wybitny polski ortopeda. Urodził się 1904 roku we wsi Baszków, koło Sieradza. Studia medyczne skończył w 1936 roku. Szybko obronił doktorat i pracował w poznańskiej klinice dr Franciszka Raszei. Podczas okupacji mieszkał w Warszawie. Pracował na oddziale ortopedycznym Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. A  od 1942 do 1945 roku był lekarzem naczelnym sanatorium dziecięcego „Górka” w Busku Zdroju. W czasie wojny był też członkiem Batalionów Chłopskich.

Gdy dr Komza przejmował szpital zastał tylko puste, zniszczone mury. Trzeba było je wyremontować, wyposażyć. Dr Komza spełnił zadanie. Stworzył dobry szpital z 165 łóżkami. Jednak długo nie cieszył się swoim dziełem, bo zmarł w 1951 roku. Jego następcą został dr Edmund Bartkowiak, który do Łodzi przyjechał z Poznania, z tamtejszej Kliniki Ortopedii. Dzięki jego staraniom dobudowano nowe piętro z nowoczesną salą operacyjną. Dr Bartkowiak, który uzyskał tytuł profesora, doprowadził że w szpitalu tym powołano Katedrę i Klinikę Ortopedii Akademii Medycznej w Łodzi. Miała 39 łóżek dla dorosłych i 25 dla dzieci. A patronem szpitala został znany przed laty chirurg Zygmunt Radliński, działacz PPS.